ارتباط سبک های مقابله با بحران و کیفیت زندگی دانش آموزان پسر معلول جسمی و حرکتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط راههای مقابله ای با کیفیت زندگی دانش آموزان معلول جسمی_ حرکتی انجام شد. نمونه آماری 46 دانش آموز پسر معلول جسمی_ حرکتی 16 سال مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 1392-1391 مدرسه استثنایی سروش شهر تهران بودند. برای سنجش راههای مقابله ای از تست مقابله با بحران اندلر و پارکر و برای سنجش میزان کیفیت زندگی از مقیاس کوتاه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. به منظور محاسبه اعتبار پرسشنامه مقابله با موقعیت های استرس زا، ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی هماهنگی درونی سئوالات هر یک از خرده مقیاس های پرسشنامه مقابله با موقعیت های استرس زا بطور جداگانه محاسبه شد که نتایج بیانگر روایی و پایایی مطلوب مقیاس ها بود. به منظور محاسبه اعتبار پرسشنامه کیفیت زندگی، ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی هماهنگی درونی سئوالات برای تمام سوالات پرسشنامه کیفیت زندگی محاسبه شد و ضریب آلفای کرونباخ برابر با 889/0 بدست آمد که نشانگر اعتبار خوب سوالات پرسشنامه کیفیت زندگی بود. برای پیش بینی سهم سبک های مقابله ای با استرس در کیفیت زندگی در دانش آموزان پسر معلول جسمی_ حرکتی از روش تحلیل رگرسیون چند متغیری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش نشان داد بین استفاده از سبک های مساله مدار و اجتنابی با کیفیت زندگی همبستگی مثبت وجود دارد و بین سبک مقابله ای هیجان مدار با کیفیت زندگی همبستگی دیده نشد و نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل رگرسیون چند متغیری نشانگر آن است که مجموع سبک های مقابله ای 30 درصد از واریانس کیفیت زندگی دانش آموزان معلول جسمی_حرکتی را پیش بینی می کند.